Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Σεισμικὲς ψυχικὲς δονήσεις στὴ Μονὴ Βατοπεδίου Λαμπρὸ πανηγύρι γιὰ τὴν Παναγία Παραμυθία καὶ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Γραικὸ.

Μεγαλύτερη φωτο
Σκέψεις καὶ στοχασμοὶ ἐνώπιoν τῆς ἱερᾶς Εἰκόνας τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας
 
 
Τὴ διαχρονικὴ στενὴ προσωπικὴ καὶ ἰδιαίτερη σχέση ποὺ ἀναπτύσσεται μεταξύ τοῦ Ἁγιορείτη μοναχοῦ καὶ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀντικατοπτρίζει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ θὰ ὑποστηρίζαμε ἡ ἀχειροποίητος θαυματουργὸς εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας, ἡ ὁποία ὡς γνωστὸ βρίσκετα ιστὴν Ἱερὰ Μονὴ Βατοπεδίου!  Ταυτόχρονα φανερώνει τὴν χωρὶς ὅρια ἀγάπη τῆς Πλατυτέρας τῶν οὐρανῶν, τῆς Ἁγίας Θεοτόκου γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Κι ἐπιπλέον δείχνει ὅτι βασικὴ -μοναδικὴ αἰτία τῶν μεγάλων δοκιμασιῶν καὶ τῶν ἑκάστοτε προσωπικῶν καὶ κοινωνικῶν κρίσεων εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ...
Αὐτὰ ἀναλογιζόμουν καλοί μου Χριστιανοὶ τὴν ὥρα ποὺ ἡ ματιά μου συναντοῦσε τὴ γαλήνια προστατευτικὴ μορφὴ τῆς Παναγίας μας! Ἡ συνάντηση αὐτὴ αὐθορμήτως προκαλεῖ ἕναν συνειδητὸ ἐλεγκτικὸ σεισμὸ πολλῶν θὰ ἔλεγα βαθμῶν τῆς κλίμακας ρίχτερ στὴν ψυχή. Καὶ ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο καὶ ἀποτέλεσμα συγκλονίζει τὴν ψυχή. Ἐνεργοποιεῖ τὸ νοῦ κατὰ τρόπο τέτοιο ποὺ τὸν κινητοποιεῖ καὶ κατὰ κυριολεξία τὸν σπρώχνει στὴν ἀναζήτηση ἀμελειῶν, παραπτωμάτων καὶ σφαλμάτων ποὺ ἀναταράσσουν τὴν πορεία πρὸς τὴν σωτηρία. Καὶ ὄχι μόνο τὴν ἀναταράσσουν ἀλλὰ ἀποτελοῦν τὴν αἰτία πολλῶν δεινῶν ἢ δοκιμασιῶν ποὺ ταλανίζουν πρόσωπα, οἰκογένειες, κοινωνίες ἀλλὰ καὶ ὁλάκερα κράτη. Ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ ὁρμητικὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ, ποὺ προσπαθεῖ -χωρὶς ὡστόσο νὰ τὸ καταφέρνει- νὰ κλείσει τὸ στόμα τῆς Μητέρας Του καθὼς καὶ τὸ ἀγριεμένο-ὀργισμένο πρόσωπό Του ἑρμηνεύει ὄχι μόνο τὰ τραγικὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀπομάκρυνσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ Θεὸ ἀλλὰ καὶ τὴν μεγάλη μοναδικὴ εὐκαιρία ποὺ παρέχει τὴν ὕστατη στιγμή, στὸ «παρὰ -πέντε» θὰ λέγαμε λαϊκὰ, νὰ ἀλλάξει τὰ δεδομένα... Νὰ φέρει δηλαδὴ τὴν ἀνατροπὴ παρεμβαίνοντας μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ διορθώνοντας τὰ πράγματα.

Νὰ γιατί ἡ ἀνάμνηση τοῦ θαύματος τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας γιορτάζεται πανηγυρικὰ ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες μοναχοὺς καὶ δὴ τὴν Βατοπεδινὴ πολυπληθῆ μοναστικὴ ἀδελφότητα. Γιορτάζεται καλοί μου ἄνθρωποι ἐπειδὴ ἀνανεώνει τὴ σχέση τοῦ μοναχοῦ μὲ τὴν γλυκιὰ Παναγία. Γιορτάζεται ἐπειδὴ ἐνισχύει καὶ ἐνδυναμώνει τὸν ἐπίπονο καὶ ἀδιάλειπτο ἀγώνα του στὸ στίβο τῆς ἀσκήσεως, στὴν πορεία του πρὸς τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία.
Καθὼς λοιπὸν παρατηροῦσα τοὺς μοναχοὺς νὰ γονατίζουν εὐλαβικὰ μπροστὰ στὴ θαυματουργὸ εἰκόνα ἀσυναίσθητα ἐπιχειροῦσα νοερῶς νὰ συλλάβω τὶς σκέψεις τους. Περιεργαζόμουν μὲ προσοχὴ τὴν κάθε κίνηση ἀπὸ τὸ στασίδι ποὺ πρόσφερε ὁ καλοσυνάτος καὶ χαμογελαστὸς μοναχὸς Στέφανος γιὰ νὰ συμμετάσχω στὴν ἀγρυπνία τῆς μεγάλης γιὰ τὸ Βατοπέδι πανηγύρεως στὶς 3 Φεβρουαρίου (21 Ἰανουαρίου μὲ τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο).
Ἔκλεισα γιὰ λίγο τὰ μάτια, παρακαλώντας τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ νὰ μοῦ δώσει μία ἀπάντηση! Καὶ τότε ἦρθαν στὴ μνήμη μου τὰ λόγια τοῦ χαριτωμένου ἡγουμένου τῆς Μονῆς π. Ἐφραίμ! Λὲς καὶ πρόβλεψε τὸ τί θὰ ἀπασχολοῦσε τὴ σκέψη μου καὶ ἔδωσε κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Κυριακάτικου γεύματος ποὺ προηγήθηκε τῆς πανηγύρεως τὶς δέουσες ἀπαντήσεις. Μὲ τὴ λεπτότητα ἑνὸς ἄριστου χειρούργου εἶχε ἀνοίξει διάπλατα τὴν ψυχὴ τοῦ μοναχοῦ καὶ περιέγραφε μὲ γλαφυρὸ καὶ ἐμπειρικὸ τρόπο τοὺς πειρασμοὺς ποὺ συνήθως δέχεται ὁ μοναχὸς στὸν ἀσκητικὸ βίο ἀλλὰ καὶ τὰ δῶρα τοῦ οὐρανοῦ ποὺ λαμβάνει ὅταν καταφέρει νὰ παραμείνει σταθερὸς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ! Εἶχε ἀναλύσει ἐξ ἀφορμῆς τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς συνάντησης τοῦ ἀρχιτελώνη Ματθαίου ἀλλὰ καὶ τοῦ ἑορταζόμενου Ἁγίου Γερασίμου τὴ δύναμη τῆς εὐχαριστίας πρὸς τὸ Θεὸ ἀλλὰ καὶ τὴν μεγάλη ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἰαθέντος ἀπὸ τὸν Χριστὸ μας Ματθαίου στὴν Ἀλήθεια καὶ τὸ Φῶς ἀποτελοῦσε σημάδι τῆς ριζικῆς ἀλλαγῆς καὶ μεταστροφῆς του. Οἱ αὐθόρμητες πράξεις διόρθωσης τοῦ παλαιοῦ βίου του μὲ τὴ διανομὴ τῆς περιουσίας του, ὄχι μόνο τὸν ἔσωσαν ἀλλὰ καὶ τὸν θωράκισαν ψυχικά. Τὰ ἀγκάθια ποὺ συνιστοῦσαν μία ἰδιότυπη πνευματικὴ λέπρα ποὺ εἶχε νὰ κάνει μὲ τὴν ἁμαρτία, τὴν παρακοὴ ἔναντι τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ἀπομακρύνθηκαν καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ δοξολογία τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτήρια συνάντηση μὲ τὸν Θεὸ πῆραν τὴ θέση τους στὴν ἀνανεωμένη ψυχή του. Κατ’ ἐπέκταση λοιπὸν τούτου, ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια καὶ τὰ δάκρυα κάθε μοναχοῦ μπροστὰ στὴν ἀχειροποίητο εἰκόνα τῆς Παναγίας ἀποτελοῦν κατὰ βάση εὐχαριστήριο διαχρονικὸ ἄγγελμα γιὰ τὴν ἀδιάλειπτη προστασία καὶ σκέπη Της. Ἐπιπροσθέτως φανερώνουν καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὑπακοῆς ἔναντι τοῦ θελήματος τοῦ γλυκύτατου Χριστοῦ καθὼς διαπιστώνονται στὴν αὐστηρὴ ὄψη τοῦ προσώπου οἱ συνέπειες τῆς παρακοῆς... Τὸ Γεροντικὸ (βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας μας) ἄλλωστε εἶναι μεστὸ παραδειγμάτων μὲ τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα τῆς εὐχαριστίας γιὰ τὴν ἀδιάλειπτη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ καὶ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ ἀκολουθοῦν αὐτὸν ποὺ ἀσκεῖται ἐπιμελῶς στὴν ὑπακοή, καὶ δὴ τὸν μοναχό, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος!
Μόνο καὶ μόνο νὰ σκεφτεῖ ὁ πιστὸς ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἐμπιστεύεται καὶ τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ζεῖ στὸν Ἀμπελώνα ποὺ λέγεται πλανήτης γῆ, ἀρκεῖ, γιὰ νὰ λέγει συνεχῶς ὄχι μόνο ἁπλὰ εὐχαριστῶ ἀλλὰ νὰ τὸν δοξάζει ἀδιαλείπτως μέσω τῆς εὐχῆς (Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με). Ἡ διαπίστωση αὐτὴ ἀναδεικνύει ἄλλωστε τὴν προσωπικὴ σχέση ποὺ ἀναπτύσσει ὁ τριαδικὸς καὶ μόνο ἀληθινὸς Θεὸς μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ δηλοῖ τὴ σφοδρὴ ἐπιθυμία νὰ συναντηθεῖ μαζί του. Καὶ ἡ σχέση τούτη σφυρηλατεῖται μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς σχέσης ποὺ σφυρηλατεῖται μεταξύ τοῦ γεωργοῦ καὶ τοῦ χωραφιοῦ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν καλὴ καρποφορία...
Ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς παρομοιάζεται θὰ λέγαμε μὲ τὸ ρυάκι ποὺ ποτίζει τὸ δέντρο τῆς ψυχῆς καὶ ὄχι μόνο βοηθᾶ στὴν ἀνάπτυξή του ἀλλὰ συμβάλει καὶ τὸ ὁδηγεῖ στὴν καλὴ καρποφορία. «Καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῶ αὐτοῦ» λέγει ὁ προφητάναξ Δαυὶδ στὸν 1ο ψαλμό.
Νὰ γιατί, ἀναφώνησα νοερὰ, πολλὰ νέα παλικάρια ἀλλὰ καὶ νέες κοπέλες ἐγκαταλείπουν τὰ πάντα στὸν κόσμο προκειμένου νὰ βιώσουν ἐντονότερα μέσω τοῦ ἀσκητικοῦ βίου -ποὺ εἶναι γιὰ τοὺς δυνατοὺς- τὴν ἀκατανόητη στοὺς περισσοτέρους σχέση τους μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία μας. Μία σχέση ἀμιγῶς προσωπικὴ ἀλλὰ καὶ συνάμα ἱεραποστολική, ἀφοῦ τὸ οἰκοδόμημα ποὺ χτίζεται μὲ τὸν τριαδικὸ Θεὸ ἔχει ὡς ὑλικὰ τὴν θυσία, τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον καὶ κυρίως τὴν ἀρετὴ τῆς ταπείνωσης. Καὶ ἡ ταπείνωση παρομοιάζεται μὲ τὴ βενζίνη ποὺ κινεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴ εὐεργετικὴ προσωπικὴ συνάντησή του μὲ τὸν Θεό. Κατὰ τὴ διαδικασία τούτη ἡ ψυχή κενώνεται, χάνεται γιατί ἁρπάζεται ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπιστρέφει γεμάτη ἀπὸ τὴν θεία χάρη, ποὺ μαρτυρᾶ τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στό χωραφάκι πού λέγεται ψυχή... «Καὶ γνῶτε ὅτι ἐθαυμάστωσε Κύριος τὸν ὅσιον αὐτοῦ...»θὰ ἀναφωνήσει τότε ὁ ὑμνωδὸς βασιλιὰς Δαυίδ στὸν 4ο ψαλμὸ.
Καὶ στὸ Καθολικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπεδίου, ὅπου εἶχε λιτανευτικῶς μεταφερθεῖ ἡ θυματουργὸς εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας ἀλλὰ κι αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ ἦταν, κατὰ κοινὴ ὁμολογία μοναχῶν καὶ λαϊκῶν προσκυνητῶν, μεστὴ θείας Χάριτος. Κι αὐτὴ ἔστεκε διάχυτη στὰ πρόσωπα τῶν δύο χορωδιῶν, ποὺ ἀνέλαβαν νὰ ἀπευθύνουν ὕμνους ἱκετευτικούς, εὐχαριστιακοὺς καὶ δοξολογικοὺς πρὸς τὸν τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἁγία Θεοτόκο. Ἦταν εὐδιάκριτη ἐπίσης καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου, τοῦ Ἐπισκόπου ποὺ ὡς ἄλλος Μωυσῆς ἀνέλαβε νὰ ὁδηγήσει τὸ χριστεπώνυμο ποίμνιο στὴ γῆ τῆς πνευματικῆς ἐπαγγελίας. Ἦταν ἀκόμη εὐδιάκριτη στὸ πρόσωπο τοῦ ταπεινοῦ ἡγουμένου ἀρχιμανδρίτη Ἐφραὶμ ποὺ μέχρι καὶ τὴν τελευταία στιγμὴ ὡς ἄλλος Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ μέσω τοῦ μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολόγησης ἐνίσχυε καὶ προετοίμαζε τοὺς πιστοὺς γιὰ νὰ καρπωθοῦν καὶ νὰ βιώσουν τὴ Θεία Χάρη μέσω τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἦταν τέλος εὐδιάκριτη στά πρόσωπα τῶν μοναχῶν πού ἔπαιρναν μέρος στό κοινό πανηγύρι γῆς καί οὐρανοῦ.
Διορθόδοξες ἀδελφικὲς προσεγγίσεις
Στὸ ἐκκλησίασμα παρατήρησα πὼς συμμετεῖχαν καὶ πολλοὶ ἀδελφοί μας χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι ἐκ Ρωσίας καὶ ἀναρωτιόμουν πῶς ἔλαβαν μέσα στὸ καταχείμωνο τὴ μεγάλη ἀπόφαση νὰ μεταβοῦν στὸ Περιβόλι τῆς Παναγιᾶς μας. Τόσο ὁ καλοσυνάτος π. Ἀρσένιος, ὅσο καὶ ὁ π. Ἀδριανός μοῦ ἔλυσαν ἀμέσως τὴν ἀπορία. «Ἦρθαν νὰ τιμήσουν τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Γραικό, τὸν Βατοπεδινό, τὸν Ἰσαπόστολο καὶ φωτιστῆ τῶν Ρώσων», μοῦ εἶπαν. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν γνώριζα πολλὰ γιὰ τὸ βίο τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἁγίου. Γι’ αὐτὸ ὅταν ὁ ἀναγνώστης κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀγρυπνίας ἄρχισε νὰ ἀναγινώσκει πανηγυρικὰ τὸ βίο του ἔδωσα πολλὴ προσοχή.
Μεγάλος ἅγιος χριστιανοί μου ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικός, ὁ Βατοπεδινός. Στὴν Ἄρτα, τὸν τόπο καταγωγῆς του κτίσθηκε προσφάτως Ἱερὸς Ναός, ἐνῶ στὴ Ρωσία τιμᾶται ὡς Ἰσαπόστολος. Μετέβη στὴ Ρωσία ἀφήνοντας τὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς μετανοίας του, τὸ Βατοπέδι γιὰ νὰ βοηθήσει τὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία νὰ διορθώσει ἐκκλησιαστικὰ καὶ λειτουργικὰ βιβλία ἀλλὰ καὶ πολλὰ σφάλματα ποὺ παρατηροῦνταν στὴν ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς στὴ ρωσικὴ γλώσσα. Κατὰ τὴν παραμονή του στὴ Ρωσία ὅμως δοκιμάστηκε σκληρὰ προκειμένου νὰ λάβει τὸ στέφανο τῆς δόξης ἀπὸ τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ. Φυλακίστηκε, βασανίστηκε καὶ κατηγορήθηκε ἀδίκως. Ὑπέμεινε ὅμως τὴν ἀδικία καὶ προσευχόταν γιὰ τοὺς κατήγορούς του. Ἂν καὶ ἐπιθυμοῦσε διακαῶς νὰ ἐπιστρέψει στὴ Μονὴ Βατοπεδίου, προκειμένου νὰ ἀφήσει, ὅπως ἐπιθυμοῦσε στὴ Μονὴ τῆς μετανοίας του τὰ λείψανά του ὁ νέος τσάρος ἀλλὰ καὶ ὁ νέος Πατριάρχης τοῦ τὸ ἀπαγόρεψαν. Ἡ μεγάλη προσφορά του στὸ ρωσικὸ λαὸ βλέπεται, ὡς συνηθίζεται, ἐνεργοποίησε τὸν Ἀντίδικο...
Τελικὰ μέρος τῶν εὐωδιαζόντων λειψάνων τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ ἐπέστρεψαν στὸ μοναστήρι μόλις τὸ 1999, ἀρκετούς δηλαδὴ αἰῶνες μετὰ τὴν ὀσιακὴ κοίμησή του! Ἡ παρουσία τους στὸ ἱστορικὸ μοναστήρι θυμίζει σὲ κάθε μοναχὸ τὸν ἱεραποστολικὸ ζῆλο ποὺ ὀφείλει νὰ δεικνύει ὄχι μόνο γιὰ νὰ συνεχίζεται ἡ παράδοση τῆς συγκεκριμένης Ἱερᾶς Μονῆς ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐνδυναμώνεται στὸν νυχθημερὸν κανόνα του πρὸς τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία! Ἐπιπλέον ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Ἁγίου Μαξίμου στὸ μοναστήρι ἀναμοχλεύει τὸ ζήτημα περαιτέρω ἀνάπτυξης στὶς προβληματικὲς στὸ σύνολό τους σήμερα διορθόδοξες σχέσεις!
Τὶς ὑπάρχουσες δυσκολίες στὶς διορθόδοξες σχέσεις ἄλλωστε σκιαγράφησε καὶ ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, μιλώντας ὡς μέλος τῆς ἐν λόγω Ἐπιτροπῆς Διορθοδόξων Σχέσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ καθιερωμένου παραδοσιακοῦ κεράσματος στὸ Συνοδικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς! Τὴ σκιαγράφησε ὡς «ἀχίλλειο πτέρναν» ποὺ ταλαιπωρεῖ ἀφάνταστα τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀπαιτεῖ -ἐδῶ καὶ τώρα- θεραπευτικὴ ἀγωγή...
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὡς χριστιανοὶ σήμερα ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη ἀπὸ τὴ θαλπωρὴ καὶ τὴ σκέπη τῆς Παναγίας μας. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν παραμυθία Της προκειμένου μὲ τὴν χάρη Της νὰ προστατευτοῦμε ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθροὺς ποὺ καιροφυλακτοῦν μπροστὰ στὴν πύλη τῆς κλονισμένης ψυχῆς μας, λόγω τῆς συνειδητῆς ἀπομάκρυνσής μας ἀπὸ τὸν τριαδικὸ καὶ μόνο ἀληθινὸ Θεό.
 
 
 
Ἡ θαυμαστή ἱστορία τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας
 
Ἀνεβαίνοντας τὴ σκάλα ποὺ βρίσκεται στὰ ἀριστερά τῆς κεντρικῆς πύλης τοῦ καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπεδίου ὑπάρχει  παρεκκλήσιο ἀφιερωμένο στὴν Παναγία τὴν Παραμυθία. Μέσα σ’ αὐτὸ μεταφέρθηκε μετὰ τὴν τέλεση τοῦ θαύματος, ποὺ θὰ περιγράψουμε, ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας, τοῦ 14ου αἰ. πού βρισκόταν ἄλλοτε στὴ  δεξιὰ ἄκρη τοῦ ἐξωνάρθηκα. Παλαιὰ ὑπῆρχε ἡ συνήθεια, βγαίνοντας οἱ πατέρες ἀπὸ τὸ Καθολικό, μετὰ τὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, νὰ ἀσπάζονται τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ ὑπῆρχε στὸν ἐξωνάρθηκα. Ἐκεῖ ὁ Ἡγούμενος ἔδινε τὰ κλειδιὰ τῆς κλεισμένης γιὰ τὶς βραδυνὲς ὧρες πύλης τῆς Μονῆς στὸν θυρωρὸ γιὰ νὰ ἀνοίξει. Κάποια χρονιά, ἀρχὲς τοῦ 14ου αἰ., στὶς 21 Ἰανουαρίου, τελείωσε ὁ Ὄρθρος. Οἱ πατέρες ἀποσύρθηκαν στὰ κελλιά τους γιὰ νὰ ἀναπαυθοῦν, μέχρι νὰ ἀρχίσουν τὰ καθημερινά τους διακονήματα. Τότε θὰ ἀνοιγόταν καὶ ἡ πύλη τῆς Μονῆς. Δὲν γνώριζαν ὅτι ἔξω ἀπὸ αὐτὴν παραμόνευαν πειρατές,- τότε ἦταν μάστιγα στὸ Αἰγαῖο πέλαγος-, ποὺ τὴν εἶχαν περιλυκλώσει, ἕτοιμοι νὰ εἰσβάλλουν γιὰ νὰ καταστρέψουν τὰ πάντα.
Στὸ ναὸ βρισκόταν μόνος ὁ Ἡγούμενος, ἀφοσιωμένος στὴν προσευχή του. Πετάχτηκε ξαφνικὰ ἀκούοντας μία φωνή, ποὺ δὲν ἔμοιαζε μὲ φωνὴ ἀνθρώπου. Ἔντρομος κοίταξε γύρω του. Δὲν εἶδε κανένα. Ἐξάλλου κανένας δὲν ἦταν μέσα στὸ ναό. Καὶ ὅμως κάποιος μίλησε. Συγκέντρωσε τὴν προσοχή του καὶ γεμάτος φόβο κατάλαβε ὅτι ἡ φωνὴ προερχόταν ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος. Μὲ εὐλάβεια τέντωσε τὸ αὐτί του γιὰ νὰ ἀκούσει. Ἄκουσε τότε τὴ φωνὴ τῆς Παναγίας νὰ λέει: «Μὴν ἀνοίξετε σήμερα τὴν πύλη τῆς Μονῆς, ἀλλὰ ἀφοῦ ἀνεβεῖτε στὰ τείχη, νὰ διώξετε τοὺς πειρατές».
Κατάπληκτος ὁ Ἡγούμενος προσήλωσε τὰ μάτια του στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Ἀντικρυσε τότε ἕνα ἐκπληκτικὸ θαῦμα.
Ἡ μορφὴ τῆς Παναγίας ἦταν ζωντανή. Τὸ βρέφος Ἰησοῦς ποὺ κρατοῦσε στὰ χέρια της πῆρε καὶ αὐτὸ ζωή. Κίνησε τὸ δεξί του χέρι καὶ ἔκλεισε τὸ στόμα τῆς ἁγίας Μητέρας του, στρέφοντας πρὸς αὐτὴν τὸ φωτεινὸ πρόσωπό του.
Μία γλυκιὰ παιδικὴ φωνὴ ἀκούστηκε νὰ λέει: «Μή,  Μητέρα μου, μὴν τοὺς τὸ λές. Ἄφησέ τους νὰ τιμωρηθοῦν, ὅπως τοὺς ἀξίζει, γιατί ἀμελοῦν τὰ μοναχικά τους καθήκοντα».
Τότε ἡ Κυρία Θεοτόκος μὲ μεγάλη μητρικὴ παρρησία  πρὸς τὸν μονογενῆ Υἱόν της, σήκωσε ἐλαφρὰ τὸ χέρι, συγκράτησε τὸ χεράκι του, ἔκλινε λίγο πρὸς τὰ δεξιὰ τὸ θεῖο της πρόσωπο καὶ ἐπανέλαβε πιὸ ἔντονα : «Μὴν ἀνοίξετε σήμερα τὴν πύλη τῆς Μονῆς, ἀλλὰ ἀφοῦ ἀνεβεῖτε στὰ τείχη, νὰ διώξετε τοὺς πειρατές…Καὶ κοιτάξτε νὰ μετανοήσετε, γιατί ὁ Υἱός μου εἶναι ὀργισμένος μαζί σας». Ἐπανέλαβε δὲ καὶ γιὰ τρίτη φορὰ τὴν προειδοποίηση: «Σήμερα, μὴν ἀνοίξετε τὴν πύλη τῆς Μονῆς…». Μετὰ τὸ διάλογο ἡ Κυρία Θεοτόκος καὶ τὸ Πανάγιο Βρέφος τῆς ἀποκαταστάθηκαν πάλιν σὰν εἰκόνα. Γι’ αὐτό καί ἡ παροῦσα θαυματουργός εἰκόνα ὀνομάζεται ἀχειροποίητος!

Συντάκτης: ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2014

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου