Τι είναι η Πίστη;

Πίστη είναι ό σύνδεσμος της κτίσεως μέ τό δημιουργό θεό και τό μέσο της επαφής της μέ τήν πανσωστική πρόνοια. Μέσω της πίστεως αποκαλύφθηκα ο Θεός στήν κτίση του και μ' αυτή γνώρισε η φύση τό δικό της προορισμό, ειδικά όμως ο άνθρωπος. Μήπως καί την επίγνωση της θείας ευσπλαγχνίας, πού μας οδήγησε στήν ανάπλαση και σωτηρία δεν τήν αποκτήσαμε μέ τήν πίστη;


Ή άνθρώπινη φύση, μετά τήν πτώση, άπογυμνώθηκε από όλα τά καλά καί ύποτάχθηκε στή φθορά καί τό θάνατο. Χωρίς τήν πίστη, ουδέποτε θά έπανορθωνόταν. Κανένα άλλο μέσο δέ μας απέμεινε γιά παρηγοριά καί θεραπεία, παρά ή πίστη προς τό δημιουργό.

Αυτόν πού άρνηθήκαμε μέ τήν παρακοή, τον άνακαλοΰμε μέ τήν πίστη καί έπαναφέρουμε στον έαυτό μας καί στο περιβάλλον μας τήν παντοδύναμη θεία Χάρη καί ορθοποδούμε. Απιστία είναι ή έμπρακτη άρνηση· ή πίστη είναι ή ομολογία, πού θά προκαλέσει τήν ισορροπία καί μόνο μέσω αύτης θά αποκατασταθεί ή τάξη.

Ή Πίστη κατά τον Παύλο είναι «έλπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Έβρ. 11,1). Πίστη είναι ή παραδοχή πραγμάτων, πού άδυνατούμε νά ερευνήσουμε καί νά συγκρίνουμε πρακτικά. Μέ τήν πίστη παραδεχόμαστε τά υπερφυσικά πράγματα καί νοήματα καί αυτόν άκόμη τό Θεό, που γίνεται γνωστός μέσω των ενεργειών του. Τις θείες επαγγελίες, πού είναι όλος ό στόχος καί σκοπός μας, καί όλες μας τις προσδοκίες, μέ τήν πίστη τίς περιμένουμε καί ελπίζουμε.

Στήν πίστη αυτή στηρίζει ό Παύλος όλους τούς αγώνες καί τά βραβεία τών αγίων. Ή πίστη χαρί-

ζει τήν έλπίδα καί την προσδοκία και σε μας πού τώρα αγωνιζόμαστε. "Αρα ή πίστη είναι τό καθολι­κό μέσο και στοιχείο, πού μας συνδέει μέ τό μέλλον και τήν αληθινή μας πατρίδα. Δίκαια προβάλλεται τό βραβείο της πίστεως για τούς προγόνους μας. «Έπίστευσε Αβραάμ τω Θεω, και έλογίσθη αύτω εις δικαιοσύνην» (Ρωμ. 4,3). Τό «χωρίς εμου ού δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ίω. 15,5) και τό «πάντα ί- σχύομεν δι' αύτου» (πρβλ. Φιλ. 4,13) απαιτούν, ώς μέσο επαφής μέ τό Θεό, τήν πίστη.

Τά είδη της πίστεως είναι δύο. Τό ένα άφορα τήν πίστη στις αλήθειες της Εκκλησίας, τά δόγμα­τα. Δέ θά ασχοληθούμε μέ αυτό στήν άπάντησή μας. Τό άλλο είναι, ή κατά τούς Πατέρες, «πίστις της θεωρίας». Αυτή χρειάζεται σέ μας γιά νά ισορ­ροπούμε στήν κοιλάδα της εξορίας στήν οποία βρι­σκόμαστε.

Η συνεκτική δύναμη του Θεού εκδηλώνεται ώς μια ένέργεια της πρόνοιάς του, μέ τήν οποία 
συ­ντηρεί καί συνέχει τά σύμπαντα. Αύτή τή θεία ένέργεια επικαλούμαστε, όποτε βρισκόμαστε σέ όποιαδήποτε άνάγκη, καί πιστεύουμε ότι θά είσακουστούμε.Ο ίδιος ό Θεός μας προκαλεί σ' αυτό
 λέγοντας: -πάντα οσα αν αιτήσεσθε πιστεύοντες λήψεσθε» (Ματθ. 21,22), «εί δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Μάρκ. 9,23) καί «ή πίστις σου σέσωκέ σε» (Ματθ. 9,22). "Αρα ή πίστη είναι  το άπόλυτο σωσίβιο της δικής μας δυστυχίας και κανείς ποτέ νά μήν τό αποχωρίζεται.

Άφου, λοιπόν, πιστεύουμε στήν πατρική πρό­νοια του Θεού, πού λέει «αιτείτε και δοθήσεται υμιν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και άνοιγήσεται υμίν» (Ματθ. 7,7), τήν έπικαλούμαστε με επιμονή καί λύνουμε με τήν πίστη ό,τι μας απασχολεί.    ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ-ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ.