Ο Τίμιος Σταυρός έχει κάτι να πεί και σήμερα στην εποχή μας…

Ο Τίμιος Σταυρός, πάνω στον οποίον ο Θεάνθρωπος Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός άφησε την τελευταία πνοή Του ξεπληρώνοντας το δικό μας αρχαίο πατρογονικό χρέος απέναντι του Θεού Πατέρα, έχει κάτι να πεί και σήμερα στην εποχή μας…

Καί ναί μέν τώρα αυτό λίγοι το αντιλαμβάνονται, αλλά τα επερχόμενα μεγάλα σημεία τών καιρών πού ακολουθούν στά χρόνια πού έρχονται θα μάς "νουθετήσουν" μέ τα χειρότερα...

Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἔχει μέσα του μιὰ μεγάλη κακία, (πού συνήθως δεν την αντιλαμβάνεται ), τὴν ὑπερηφάνεια. Ἡ ὑπερηφάνεια όμως, πώς να το κάνουμε, δὲν κρύβεται...

Και όπως ὁ καπνὸς απ΄ ὅπου καὶ νὰ είναι κρυμμένη η φωτιά στό τέλος θα βγεί, και βγαίνει, ἔτσι συμβαίνει καὶ με την ὑπερηφάνεια. Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος φαίνεται ἀπὸ τὴ ματιά του, ἀπὸ τὸ περπάτημα του, ἀπὸ τὸ ροῦχο του, ἀπ᾽ ὅλα...

Φαίνεται όμως προπαντὸς ἀπὸ τὴ γλῶσσα καὶ τὰ λόγια του. Δὲν θὰ πῇ ποτέ ( ένα βαθύ και από την καρδιά του ) εὐχαριστῶ, δὲν θὰ πῇ «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Αὐτὸς δοξολογεῖ ἕναν ἄλλο θεό, τὸν ἑ­αυτό του. Αὐτὸς εἶνε ὁ θεός του, τὸ εἴδωλό του. Καυχᾶται συνεχῶς γιὰ τὸν ἑαυτό του.
Γιά πιά πράγματα όμως μπορεί να καυχιέται;

Οἱ περισσότεροι καυχῶνται γιὰ τὰ λεφτὰ καὶ τὰ πλούτη τους, γιὰ τὰ χωράφια καὶ τὰ οἰκόπεδά τους, γιὰ τὰ αὐτοκίνητα καὶ τὰ καράβια τους, γιὰ τὶς μετοχὲς καὶ τὶς λίρες τους, γιὰ ὅλα ἐν γένει τὰ ὑλικὰ πράγματα.

Ἄλλος καυ­χᾶται γιὰ τὰ μπράτσα, γιὰ τὴ δύναμί του, γιὰ τὴ ῥωμαλεότητά του, γιὰ τὴν ὑγεία του.

Άλ­λος καυχᾶται γιὰ τὴν ὀμορφιά του, ἄλλος γιὰ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν ἐξυπνάδα του. Άλλος καυχᾶται γιὰ τὴν τέχνη ἢ γιὰ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴ σοφία του.

Ὁ καθένας καυχᾶται γιὰ κάτι ( ακόμα και για το σκυλί και την γάτα του…). Οἱ ἄνθρωποι καυχῶνται ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς δικούς τους...

Ὁ ἕνας γιὰ τὴ γυναῖκα του, ἄλ­λος γιὰ τὰ παιδιά του ἢ τὰ κορίτσια του, ἄλ­λος γιὰ τοὺς προγόνους του ὅτι κατάγεται τάχατες ἀπὸ μεγάλο τζάκι. Άλλος γιὰ τὸν τόπο τῆς γεννήσεώς του, ὅτι εἶνε πρωτευουσιάνος.
Ἄλλος καυχᾶται γιὰ τὴν πατρίδα του· καὶ μάλιστα αὐτοὶ ποὺ εἶνε ἀπὸ μεγάλα κράτη, ἔχουν μεγαλύτερη ὑπερηφάνεια. Καυχῶν­ται γιὰ τὸ στρατὸ καὶ τὸ στόλο τους, γιὰ τοὺς πυραύλους καὶ τοὺς ἀστροναῦτες τους…
Ἀξίζει όμως νὰ καυχᾶται κανεὶς γιὰ ὅλα αὐτά;
------------------

Σήμερα τὸ Πνεῦμα τὸ Άγιο, διὰ τοῦ Αποστό­λου Παύλου, μᾶς ἀπαντᾷ· « Μὴ καυχάσθω ἄνθρωπος»· νὰ μὴ καυχᾶται ὁ ἄνθρωπος (βλ. Γαλ. 6,14). Καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, διὰ τῆς προφή­τιδος Ἄννης, μᾶς παραγγέλλει· «Μὴ καυχάσθω ὁ φρόνιμος ἐν τῇ φρονήσει αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ δυνατὸς ἐν τῇ δυνάμει αὐ­τοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλού­τῳ αὐτοῦ» (Α΄ Βασ. 2,10).

Γιατί ὅμως νὰ μὴ καυχῶνται; Ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά.

Ἐσεῖς ποὺ καυχᾶσθε γιατὶ ἔχετε πλούτη, γιά ἰδέστε τί λέει ἡ ἱστορία ἀλλὰ καὶ σύγχρονα παραδείγματα. Βλέπεις τὸν πλούσιο καὶ ξαφνικὰ πτωχεύει· καὶ γίνεται τόσο φτωχός, ποὺ δὲν ἔχει νὰ φάῃ καὶ ζητιανεύει γιὰ ἕνα κομμάτι ψωμί. Τὰ εἴδαμε αὐτὰ στὴν ἐποχή μας. «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλμ. 33,10).
Ποῦ εἶνε λοι­πὸν τώρα τὰ πλούτη; Τί καυχᾶσθε, πλούσιοι; Ξέρετε, ἂν μέχρι τέλους τῆς ζωῆς σας θὰ ἔχετε τὰ πλούτη σας;

Ἐσεῖς οἱ ἄλλοι, ποὺ καυχᾶσθε γιὰ τὴ δύναμι καὶ τὴν ὑγεία σας, νὰ λέτε «Δόξα σοι, ὁ Θεός» καὶ νὰ μὴ καυχᾶσθε. Πηγαίνετε στὰ νοσοκομεῖα καὶ στὰ Άσυλα τῶν ἀνιάτων νὰ δῆτε· ἄντρες ποὺ ἔπιαναν τὴν πέτρα καὶ τὴν ἔστιβαν, τώρα τοὺς βλέπεις πάνω στὸ κρεβάτι καὶ δὲν μποροῦν οὔτε τὸ κουτάλι νὰ πιάσουν καὶ τοὺς ταΐζει ἄλλος. Ποῦ εἶνε ἡ ὑγεία; Τί καυχᾶσαι, ἄνθρωπε; Σήμερα εἶσαι ὑγιής, ἀλλὰ αὔριο θὰ εἶσαι;

Κ᾿ ἐσεῖς οἱ ἄλλοι, ποὺ καυχᾶσθε γιὰ τὴν ὀ­μορφιά σας· οἱ γυναῖκες, ποὺ μέρα – νύχτα εἶστε στὸν καθρέφτη καὶ ξοδεύετε τόσα γιὰ νὰ φτιάξετε τὸ πρόσωπό σας· δὲν κάνετε ἕ­να περίπατο στὰ νεκροταφεῖα, νὰ δῆτε μέσα στοὺς τάφους τὰ κόκκαλα καὶ νὰ μοῦ πῆτε ποιά εἶνε ἡ ὄμορφη καὶ ποιά ἡ ἄσχημη; Ποῦ εἶνε τὰ κάλλη; Ποῦ εἶνε αὐτὰ τὰ εἴδωλα; Τί καυχᾶσαι λοιπὸν γιὰ τὴν ὀμορφιά σας;
–Μὰ ἐγώ, θὰ πῇς, δὲν καυχῶμαι γι᾿ αὐτά. Ἐγὼ καυχῶμαι γιὰ τὴν ἐξυπνάδα, γιὰ τὰ γράμ­ματά μου… Τί εἶνε ὅμως ἡ εὐφυΐα; Ὑπάρχουν περιπτώσεις, ποὺ τὸ μυαλὸ καὶ τοῦ πιὸ εὐ­φυ­οῦς ἀνθρώπου μπορεῖ νὰ θολώσῃ.

Ἔχω παράδειγμα ἕναν Καθηγητὴ Πανεπιστημίου, ποὺ ἔλυνε καὶ τὸ πιὸ δύσκολο πρόβλημα στὸ ἅψε – σβῆσε, καὶ μιὰ μέρα, ἐκεῖ ποὺ καθόταν στὸ γραφεῖο του, ἔπεσε μιὰ σταγόνα αἷμα στὸν ἐγ­κέφαλο καὶ τὸ μυαλό του θόλωσε. Ἔπαθε ἡμιπληγία καὶ τώρα τραυλίζει.

Ποῦ εἶνε ἡ εὐ­φυΐα, ποῦ εἶνε ἡ ἱκανότης του; Μιὰ σταγόνα αἷμα θολώνει τὸ ἀνθρώπινο μυαλό.
Κ᾿ ἐσεῖς ποὺ καυχᾶσθε ὅτι ἀνήκετε σὲ μεγάλο καὶ δυνατὸ κράτος, γιά ἀνοῖξτε τὴν ἱ­στορία νὰ δῆτε. Κράτη μεγάλα, ποὺ σκιάζανε τὸν ἥλιο μὲ τὰ ὅπλα καὶ τὰ βέλη τους καὶ τοὺς ἔτρεμε ὁ κόσμος, σὲ μιὰ στιγμή, σὲ μιὰ ὥρα, χάθηκαν ἀπὸ ἕνα σεισμό. Ποῦ εἶνε ἡ Βαβυλώ­να, ποὺ ἦταν σὰν τὴ Νέα Ὑόρκη; Τώρα ἀρ­χαιολόγοι σκάβουν νὰ βροῦν τὰ ἐρείπιά της. Λοιπόν, μὴ καυχᾶσαι γιὰ τίποτε ἀπ᾿ αὐτά.

* * *

–Δὲν ὑπάρχει λοιπὸν τίποτα στὸν κόσμο, ποὺ να ἀξίζει νὰ καυχᾶται ὁ ἄνθρωπος;
Ὄχι, ἀδέρφια μου.

Όμως, γιὰ ὅσους πιστεύουμε στον Χριστό , ὑπάρχει κάτι. Ποιό εἶνε αὐτό;

Εἶνε ὁ Τίμιος Σταυρός!

Αὐτὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ Αποστολικὸ ἀνάγνωσμα σήμερα· Ἂς καυχῶν­ται ἄλλοι γιὰ ἄλλα πράγματα, ἐγὼ καυχῶμαι μόνο γιὰ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ· «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6,14).

–Γιατί ὅμως, ρωτᾷς, γιατί πρέπει νὰ καυ­χῶμαι μόνο γιὰ τὸ Σταυρό; Τί εἶνε επιτέλους ὁ Σταυρός;

Ο Σταυρός, γι᾿ αὐτὸν ποὺ δὲν πιστεύει, δὲν εἶναι τίποτα. Γι᾿ αὐτὸν όμως ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό, εἶνε τὸ μεγαλύτερο πρᾶγμα.

Ὁ Σταυρὸς εἶνε τὸ κλειδί. Μιὰ πόρτα, ἀδέρφια μου, ἦταν κλειστὴ ἐπὶ 5.000 τόσα χρόνια, ἡ πόρτα τοῦ Παραδείσου. Τὴν ἔκλεισε ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, καὶ δὲν μποροῦσε κανείς νὰ τὴν ἀνοίξῃ. Πῆγαν Πατρι­άρχες, προφῆτες, δίκαιοι, μὰ καν­είς ἀπὸ αὐ­τοὺς δὲν μπόρεσε ν᾿ ἀνοίξῃ τὴν πόρτα. Καὶ τὴν ἄνοιξε ἕνας λῃστὴς στὸ Γολγοθᾶ τὴν ὥ­ρα τοῦ σταυροῦ. Τὴν ἄνοιξε μὲ κλειδὶ τὸ «Μνή­σθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

Ἔτσι μπῆκε στὸν Παράδεισο. Λοι­πὸν δικαιολογημένα λέμε ότι ὁ Σταυρὸς εἶνε τὸ κλειδὶ ποὺ ὁ λῃ­στὴς ἄνοιξε τὸν Παράδεισο !

Ακόμη, ο Σταυρὸς είναι τὸ κοφτερὸ σπαθί, ποὺ κόβει κεφάλια δαιμόνων. Ἅμα ἔχῃς τὸ Σταυρὸ μαζί σου ( και τον ευλαβείσαι στην ζωή σου και τον τιμάς με τις πράξεις σου ), δὲν φοβᾶσαι τίποτε. «Πέφτω κάνω τὸ σταυρό μου, καὶ ἄγγελος εἶνε στὸ πλευρό μου». Ναι λοιπόν, ὁ Σταυρὸς εἶνε τὸ σπα­θὶ τοῦ Χριστιανοῦ ποὺ νικάει τὸ σατανᾶ.

Ο Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ είναι ἡ σφρα­γῖδα, ποὺ σφραγίζεται ὁ Χριστιανός. Σὲ κάθε πρᾶξι καὶ κάθε ἀκολουθία ποὺ γίνεται στὴν Ἐκκλησία (θεία λειτουργία, ὄρ­θρος, ἑσπερινός, ἱερὰ μυστήρια), σὲ κάθε τι ποὺ βάζει τὸ πετραχήλι ὁ παπᾶς, γίνεται σταυ­ρός· εἶνε ἀ­παραίτητη ἡ σφραγίδα τοῦ σταυροῦ. Ὅπως τὸ χαρτὶ ὁποιασδήποτε ἀρχῆς χωρὶς σφραγῖ­δα εἶνε ἄκυρο, ἔτσι καὶ γιὰ κάθε τι ποὺ κάνου­με στὴν Ἐκκλησία· Γιατί ὁ Σταυρὸς εἶνε ἡ σφραγίδα τῆς Χριστιανοσύνης !

Ακόμη ἀδελφοί μου, ο Σταυρός είναι ἡ σημαία μας ! Πόσες σημαῖες ἔχει ἡ ἀνθρωπό­τητα; Στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη κυματίζουν πλῆ­θος σημαῖες μὲ διάφορα σήματα καὶ χρώματα. Ὅταν μιὰ μέρα ὅλες αὐτὲς οἱ σημαῖες θὰ ἔχουν καταργηθῆ, τότε θὰ κυματίζῃ μόνο μιὰ σημαία· ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου. «Ἐν τούτῳ νίκᾳ». Αὐτή εἶνε ἡ σημαία μας, μὲ τὴν ὁποία νικοῦμε οἱ Χριστιανοὶ μέσα στοὺς αἰῶνες.

Επίσης, ο Σταυρός του Χριστού εἶναι τὸ σωσίβιό μας. Ὅπως ὅ­ταν συμβῇ ναυάγιο, ἁρπάζει τὴ σανίδα ὁ ναυ­αγὸς καὶ σῴζεται, ἔτσι μέσ᾿ στὴν τρικυμία τοῦ κόσμου καὶ στὰ ἄγρια κύματα τῆς ζωῆς, ὁ σταυρὸς εἶνε τὸ σωσίβιο ποὺ μᾶς σῴζει...

Καί τέλος ο Σταυρός είναι τὸ δέντρο εκείνο, ποὺ φύτεψε ὁ Χριστός μας πάνω στὸ Γολγοθᾶ. Δυὸ χιλιάδες χρόνια προσπαθεῖ ὁ διάβολος νὰ τὸ ξερριζώσῃ, ἀλλὰ δὲν θὰ μπορέσῃ, γιατὶ εἶνε ποτισμένο μὲ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Καὶ ὅ,­τι εἶνε ποτισμένο μὲ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, δὲν ξερριζώνεται. Ὁ Σταυρὸς εἶνε τὸ δέντρο τὸ ἀθάνατο, «ἐξ οὗ φαγόντες ζήσομεν, οὐχὶ δὲ ὡς ὁ Ἀδὰμ τεθνηξόμεθα» (προεόρτ. ἀπολυτ. Χριστουγ. 20 Δεκ.).
Δὲν τελειώνουν όμως με τα λίγα αυτά λόγια οἱ εἰκόνες τοῦ Σταυροῦ.

* * *

Ὁ Σταυρός, ἀγαπητοί μου, ἄλλοτε ἐτιμᾶτο πολύ. Σήμερα ντρεπόμαστε νὰ κάνουμε και τον Σταυρό μας ακόμη….

Καὶ μόνο αὐτό; Ὑπάρχουν καὶ γλῶσσες ποὺ τὸν βλαστημοῦν!
Ὦ Χριστέ μου, ὦ Παναγιά μου, ὦ ἅγιοι του Θεού, ὦ Τίμιε Σταυ­ρέ, ἐλεήσατέ μας.

Ἀξιώσατέ μας νὰ μετανοήσουμε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ νὰ ποῦμε· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῆ βασιλείᾳ Σου» (Λουκ. 23,42)· Αμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=55376