Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο Πανορμίτης της Σύμης, και τά φοβερά σύγχρονα θαύματά του !


ArxaggelosMixailPanormitis02


Ο Ναός τού Αρχαγγέλου Μιχαήλ τού Πανορμίτη, στήν Σύμη !

Υπάρχουν 2 ονομαστοί Ναοί του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Ελλάδα. Ο ένας εξ΄ αυτών βρίσκεται στο χωριό Μανταμάδο της νήσου Λέσβου ( πρωτεύουσα Μυτιλήνη) και λέγεται και «Ταξιάρχης». Είναι προστάτης και πολιούχος του Μανταμάδου αλλά θεωρείται και προστάτης ολόκληρου του νησιού.

 Μέχρι σήμερα η εικόνα του προκαλεί δέος με το αυστηρό ύφος του Αρχαγγέλου, τα μεγάλα μάτια και το μαύρο χρώμα, τη φοβερή ρομφαία και τα επιχρυσωμένα φτερά. Η εικόνα στο εσωτερικό του ναού είναι μία από τις ελάχιστες ανάγλυφες εικόνες σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο ζυμωμένες κατά την αρχαία Παράδοση με αίμα και χώμα μοναχών πού τους έσφαξαν Σαρακηνοί πειρατές…

Ο άλλος ονομαστός Ναός του Αρχαγγέλου βρίσκεται στο νησί Σύμη της Δωδεκανήσου γνωστός και ως Πανορμίτης από το ομώνυμο χωριό της περιοχής του Ναού. Τά θαύματα με τα μπουκάλια στην θάλασσα γίνονται από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ της Σύμης, τον Πανορμίτη!

Μάλιστα οι κάτοικοι της Σύμης λένε τον Πανορμίτη Μιχαήλ «κλέφτη», γιατί αν δεν αποδοθεί ένα τάμα πού του χρωστάνε, ο Αρχάγγελος βρίσκει τρόπο και το παίρνει από μόνος του ! Τά γράφουμε όλα αυτά γιατί πολύς κόσμος δεν γνωρίζει αυτές τις λεπτομέρειες…




Το ανεξήγητο φαινόμενο με τα τάματα μέσα σε μπουκαλάκια που αφήνονται στη θάλασσα και φτάνουν στη Μονή. Ποιός τα οδηγεί;


Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης, πέρα από τα αμέτρητα επιβεβαιωμένα θαύματα που έχει κάνει εδώ και εκατοντάδες χρόνια, πραγματοποιεί και ένα διαχρονικό και ταυτόχρονα μοναδικό παγκοσμίως θαύμα σε όσους πιστούς βρίσκονται σε διάφορα μέρη του κόσμου και δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο μοναστήρι του.

Οποιος αδυνατεί να επισκεφθεί την Ιερά Μονή μπορεί μέσα σε ένα μικρό μπουκαλάκι να τοποθετήσει θυμίαμα, ένα χαρτί με τα Υπέρ Υγείας και τα Υπέρ Αναπαύσεως ονόματα εκείνων που επιθυμεί, ένα χαρτάκι με το ονοματεπώνυμο, τη διεύθυνση, ή και το τηλέφωνό του. 

  • Επίσης, μπορεί να συμπεριλάβει και ένα γράμμα προς το μοναστήρι για οποιοδήποτε θέμα τον απασχολεί και θα ήθελε να γίνει θέμα προσευχής στην Ιερά Μονή.

  • Αφού τοποθετήσει μέσα όλα αυτά τα αφιερώματα για τον Ταξιάρχη και κλείσει το μπουκαλάκι, μπορεί, είτε από ένα λιμάνι είτε από κάποιο πλοίο που βρίσκεται στα ανοιχτά να πετάξει το μπουκαλάκι στη θάλασσα, αφού πρώτα προσευχηθεί στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη και να του ζητήσει να το οδηγήσει ο ίδιος στο

  • Ο Πανορμίτης θα το αναλάβει και το μπουκαλάκι με τα αφιερώματα θα φτάσει τελικά στη Σύμη, στον όρμο της Ιεράς Μονής ή διαφορετικά θα μπλεχτεί στα δίχτυα των ψαράδων στα ανοιχτά του νησιού. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο τελικός προορισμός του θα είναι να καταλήξει άθικτο στα χέρια των ανθρώπων του μοναστηριού, οι οποίοι με τη σειρά τους (ως επιβεβαίωση του θαύματος, προς Δόξαν Θεού) θα αποστείλουν ευχαριστήρια επιστολή προς τον πιστό που το έστειλε, ευχαριστώντας τον για τα αφιερώματα.

  • Στην Ιερά Μονή φυλάσσονται μέχρι σήμερα αφιερώματα, που ταξίδεψαν μόνα για τον Πανορμίτη από διάφορα μέρη του κόσμου (για παράδειγμα από την Αυστραλία) και σε διάφορες εποχές. Τα παλιά χρόνια, οι πιστοί έστελναν με τον τρόπο αυτό τα αφιερώματά τους μέσα σε γυάλινα μπουκάλια, ακόμη και σε κιβώτια!


    arxagelosMIXAHL1-mpoykalia


    Από τα αρχεία ταμάτων καί θαυμάτων τής Μονής.



  • Κάποιος συνταξιούχος πλοίαρχος διηγήθηκε τα επόμενα:

  • «Το 1947 ως υποπλοίαρχος ταξείδευα με το φορτηγό «Αργολικός» τού Εμπειρίκου. Αφήσαμε πίσω μας την Αλεξάνδρεια και κατευθυνόμασταν για την Κωνσταντι­νούπολη όπου θα παίρναμε μετάλλευμα για την Αμερική. Προσπερνώντας την Ρόδο ο Συμιακός τιμονιέρης τού πλοίου μου λέει:

  • «Καπετάνιε, εκεί μακρυά στο βάθος βρίσκεται η Σύμη με τον Πανορμίτη. Αν πετάξουμε ένα μπουκάλι στην θάλασσα, πηγαίνει μόνο του».

  • Υιοθέτησα την πρότασί του, και μαζί με τον πλοίαρχο βάλαμε μέσα ονόματα, διευθύνσεις, ένα γράμμα, δέκα δολλάρια, το κλείσαμε καλά και το ρίξαμε στα νερά. Μετά από δύο εβδομάδες η σύζυγος μου στην Αθήνα έλαβε επιστολή από το Μοναστήρι. Σχετικά με το πως έφθασε το αποσταλέν στον προορισμό του ήταν γραμμένα τα εξής:

  • «Ένας βαρκάρης έπλεε σε μικρή απόστασι από το Μοναστήρι. Είδε το μπουκάλι να κατευθύνεται προς τα εδώ. Σκέφθηκε πως κάποιοι ευσεβείς το έρριξαν από μακρυά. Σκύβει, το παίρνει και μας το παραδίδει». 

  • Αν δεν βρισκόταν μία Συμιακή γειτόνισσά της δεν μπορούσε να καταλάβη τί­ποτε από την υπόθεσι. «Αφού πρόκειται ο σύζυγός σας — έγραφαν μεταξύ των άλλων οι Επίτροποι της Μονής — να πάη στην Αμερική, τον παρακαλούμε να μας στείλη μία γραφομηχανή, γιατί την έχουμε ανάγκη».

  • Πληροφο­ρήθηκα το καθέκαστα γεμάτος συγκίνησι. Ανταποκρί­θηκα πρόθυμα και στο αίτημα τους. Από τότε κάθε χρόνο πηγαίνω στην χάρι του. Ο Ηγούμενος μου λέει χαμο­γελώντας πως η γραφομηχανή υπάρχει ακόμη και μου την δείχνει. Κάποτε που αρρώστησα βαρεία και επρόκειτο να υποβληθώ και σε εγχείρησι είδα στον ύπνο μου τον Αρχάγγελο. Με επεσκέφθηκε για να μου προαναγγείλη την επιτυχία της εγχειρήσεως».

 Δηλαδή εκείνο που θα πέση στην θάλασσα, κατά τρόπο ανεξιχνίαστο, μυστηριώδη, θαυματουργικό αράζει στο λιμάνι τού Πανορμίτη.

Είναι συνηθισμένο το φαινό­μενο να βλέπη κανείς σ' αυτό το λιμάνι να επιπλέουν κουτιά, μικρά καραβάκια με λιβάνι, ξύλινα μπαούλα, μπου­κάλια με λάδι κλπ. που εστάλησαν όχι μόνο από το Κρη­τικό πέλαγος ή το Αιγαίο ή το Ιόνιο ή την Δυτική Μεσό­γειο, αλλά ακόμη και από τον Ατλαντικό ωκεανό.


====================

 
1) Γράμμα από την Αυστραλία: « Η Εκκλησία των θαυμάτων και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μού άλλαξαν την ζωή !»


Το κείμενο που ακολουθεί, είναι αναδημοσίευση του Αυστραλέζικου περιοδικού "Take 5" (τεύχος 24, Ιουνίου 2006, σελ 6-7), το οποίο αναφέρεται στη θαυμαστή θεραπεία της Raewyne Watson.
Παραθέτουμε αυτούσιο κείμενο, μεταφρασμένο στην Ελληνική γλώσσα.

«…Υπέφερα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω όταν μου έβγαλαν την χολή, ενώ κανονικά θα έπρεπε να σταματήσει ο πόνος. Μου είχαν πει ότι το ασβέστιό μου θα ήταν πολύ υψηλό σε σημείο που συνιστούσε πρόβλημα. Μπήκα στο Νοσοκομείο αρχές του 2000 και ανακάλυψαν ότι ο πόνος προερχόταν από μια κύστη.

Ήμουν τότε 46 ετών και το επάγγελμά μου είναι λογίστρια. Ήξερα από αριθμούς, αλλά όχι από ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Ένα τμήμα του ενδοκρινολογικού συστήματος, συγκεκριμένα ένας αδένας πίσω από τις φωνητικές μου χορδές που ρυθμίζει το ασβέστιο στο αίμα, μου είχαν εξηγήσει οι γιατροί, δημιουργούσε το πρόβλημα και χρειαζόταν ειδική θεραπεία.

Μια γυναίκα που κι αυτή νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο μου είπε "Προσευχήσου στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, τον Άγγελο της υγείας και της θεραπείας".
Ο άνδρας της είχε πέντε όγκους και τον πήγε στην Εκκλησία των θαυμάτων σ' ένα Ελληνικό νησί την Σύμη, που έχει ένα Μοναστήρι με την θαυματουργή εικόνα Του. Επίσης μου είπε, ότι μετά επέστρεψαν στην Αυστραλία, έκανε εγχείρηση και έγινε απολύτως καλά. Για την Εκκλησία αυτή, εγώ είχα ακούσει γιατί έχω μια συνομήλικη φίλη την Jean που μένει εκεί, από τότε που ήμασταν είκοσι χρονών.

Έκανα χημειοθεραπείες για πέντε μήνες, χωρίς να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι γιατροί είπαν ότι έπρεπε να αφαιρεθεί ο όγκος. Για να γίνει αυτό όμως, έπρεπε πρώτα να αφαιρεθούν οι φωνητικές χορδές, με αποτέλεσμα, να χάσω για πάντα τη φωνή μου. Η επέμβαση θα ήταν πολύ δύσκολη με ελάχιστες πιθανότητες να ζήσω.

Όλα αυτά που μου συνέβαιναν, τα κρατούσα μυστικά από όλους. Ένα βράδυ λοιπόν, σκεπτόμουν την φίλη μου την Jean και πόσο την είχα επιθυμήσει, από τον καιρό που έφυγε από την Αυστραλία για να ζήσει στην Σύμη. Επίσης θυμήθηκα την συζήτηση που είχα με την γυναίκα εκείνη στο Νοσοκομείο καθώς και την Εκκλησία των θαυμάτων. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο την Jean και της μίλησα για τον όγκο και για την εγχείρηση που έπρεπε να κάνω.

Μέχρι τότε δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις με την θρησκεία, όμως ήθελα πολύ να πάω στη Σύμη πριν την σοβαρή επέμβαση, για να προσευχηθώ στο Μοναστήρι του Πανορμίτη. Η Jean μου είπε ότι θα με φιλοξενούσε. Στη συνέχεια μίλησα με τους γιατρούς μου και ανέβαλα την επέμβαση, παρά τις έντονες αντιρρήσεις τους.

Έφυγα για την Ελλάδα τον Μάϊο του 2000. Έφτασα στην Σύμη και με αυτοκίνητο πέρασα ένα χωματόδρομο όλο στροφές, με προορισμό την εκκλησία των θαυμάτων. Μόλις μπήκα μέσα στο Ναό (ήμουν μόνη μου), άναψα το κερί μου και γονάτισα μπροστά στην επιβλητική ασημένια Εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Επί δύο ώρες του έλεγα για όλα τα καλά και τα κακά που είχα διαπράξει και επίσης του εκμυστηρεύτηκα πράγματα, για τα οποία δεν είχα μιλήσει σε κανέναν μέχρι τότε.
Τον παρακάλεσα να ζήσω, γιατί είχα πολλά πράγματα να κάνω. Του υποσχέθηκα ότι εάν εισακούσει την προσευχή μου θα ξανάρθω τον επόμενο χρόνο για να τον ευχαριστήσω. Βγαίνοντας από την Εκκλησία Του, ένιωσα καθαρή, ήρεμη και οι φόβοι μου είχαν εξαφανιστεί.

Λίγες μέρες αργότερα, επέστρεψα στο Σύδνεϋ, όπου η εγχείρησή μου έγινε με απόλυτη επιτυχία και μάλιστα χωρίς να χάσω την φωνή μου!! Ανάρρωσα εντελώς, μα δεν είχα καθόλου χρήματα, για να πληρώσω ούτε το ενοίκιο. Τα μόνα που υπήρχαν στο πορτοφόλι μου ήταν είκοσι δολάρια Αυστραλίας και δεν ήξερα πως να βγάλω πέρα. Πάνω στην απόγνωσή μου, αγόρασα ένα λαχείο.
Το βράδυ ήρθαν οι φίλες μου και βλέπαμε όλες μαζί στην τηλεόραση, την κλήρωση του λαχείου. Με απίστευτη έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι αριθμοί που ακούγονταν, ήταν οι ίδιοι με το λαχείο μου.
Κέρδισα 15.000 δολάρια και αφού πλήρωσα το ενοίκιο, πραγματοποίησα ένα ταξίδι στην Ελλάδα για να ευχαριστήσω τον Αρχάγγελο.

Στις 28 Ιουνίου του 2002 με παίρνει κάποιος τηλέφωνο και μου ανακοινώνει ότι κέρδισα το πρώτο βραβείο κάποιου διαγωνισμού, που ήταν μια μονοκατοικία και ένα αυτοκίνητο. Είμαι σίγουρη, ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ο Πανορμίτης έκανε το θαύμα Του και στο εξής θα επισκέπτομαι συχνά την Σύμη και την  Εκκλησία των θαυμάτων που μου άλλαξε την ζωή".


 

2) Αρχάγγελος Μιχαήλ : « Αν δεν δώσετε το τάμα σας,

από εδώ δεν θα φύγετε! »


«…Τα γεγονότα που θα περιγράψω έγιναν 19 Ιουλίου 2012 στον Πανορμίτη της Σύμης και είναι πέρα για πέρα αληθινά.

Ξεκινήσαμε από Κύπρο με ιστιοφόρο για να λάβουμε μέρος σε αγώνες που έχουν αφετηρία την Κω. Είναι παράδοση καθ'οδόν προς την Κω, να σταματούμε για προσκύνημα στο Μοναστήρι του Πανορμίτη. Έτσι και την συγκεκριμένη χρονιά, δέσαμε γύρω στο μεσημέρι έξω από το Mοναστήρι.
Κατεβήκαμε να προσκυνήσουμε και ένας κύριος από το πλήρωμα μας, ο κύριος Γιάννης, έπιασε κουβέντα τον ηγούμενο και του είπε ότι κουβαλούμε μαζί μας 20 λίτρα κουμανδαρία (γλυκό κρασί που χρησιμοποιείται στην Κύπρο για την Θεία Κοινωνία) και να μας δώσει άδεια μπουκάλια για να αφήσουμε κρασί στον Άγιο.
Οι κυρίες εκεί στην μονή, μας έδωσαν 3-4 μπουκάλια του νερού για να τα γεμίσουμε με το καλό αυτό κρασί, τα πήραμε και φύγαμε...

Ήταν μεσημέρι και στο σκάφος ετοιμάσαμε φαγοπότι με ψάρια. Φάγαμε, κοιμηθήκαμε, ξεκουραστήκαμε. Κατά το απόγευμα  είχαμε μια δουλειά που έπρεπε να κάνουμε πριν φύγουμε, έπρεπε να αλλάξουμε προπέλα στο σκάφος για τους αγώνες. Για τον καπετάνιο, αυτή είναι δουλεία ρουτίνας που συνήθως δεν παίρνει πάνω από ένα δεκάλεπτο.
Ετοίμασε τον καταδυτικό εξοπλισμό αλλά είχε έγνοια και μας το είπε από πριν, να μην το πέσει η σφήνα της προπέλας γιατί εκεί που ήμασταν δεν βρίσκαμε άλλη. Η σφήνα είναι ένα μικρό κομμάτι μέταλλο με πολύ συγκεκριμένες διαστάσεις που μπαίνει ανάμεσα στον άξονα της μηχανής και την προπέλα για να μην ξερογυρίζει η προπέλα. 

Στο μεταξύ ήρθε πλοίο με προσκυνητές και το νερό θόλωσε από την κίνηση του πλοίου.  Δεν είχαμε περισσότερα χρονικά περιθώρια, θα νύκτωνε αν μέναμε να κάνουμε αυτή την δουλειά αργότερα έτσι ο καπετάνιος αποφάσισε να βουτήξει. Πέρασαν μόνο μερικά λεπτά όταν βγήκε έξω φωνάζοντας ότι θα μείνουμε εκεί, γιατί έπεσε η σφήνα μέσα στό νερό...
Δύο δύτες τότε άρχισαν μάταια να ψάχνουν στα τυφλά την σφήνα αλλά το νερό ήταν σαν γάλα και ο βυθός ήταν γεμάτος μπάζα, σπασμένα κοράλλια και φύκια. Είχε περάσει πάνω από μισή ώρα αλλά η σφήνα ήταν άφαντη.
Τότε ήταν που γύρισα και είδα τα μπουκάλια του Πανορμίτη. Τα είχαμε αφήσει στον ήλιο να στεγνώσουν και τα ξεχάσαμε ( χωρίς να τα γεμίσουμε και να τ΄ αφήσουμε στον Άγιο σύμφωνα μέ την υπόσχεσή μας ). 

Φωνάζω τότε τον κύριο Γιάννη που ήταν απέναντι και του εξηγώ την κατάσταση. Του λέω, ότι ο Πανορμίτης δεν θα μας αφήσει να φύγουμε αν δεν του πάρουμε αυτό που του τάξαμε...
Φορτώνεται τότε ολόκληρο το βαρέλι με την κουμανδαρία και κατευθύνεται προς το Μοναστήρι. Τον βλέπουμε να ανεβαίνει τα σκαλιά ενώ ο καπετάνιος κάνει μια τελευταία κατάδυση.

Τώρα που το σκέφτομαι, μετά από δύο χρόνια, ακόμη ανατριχιάζω.
Την ώρα που ο κύριος Γιάννης διέσχιζε τα σκαλιά της εκκλησίας, δέκα εκατοστά πάνω από τον βυθό, το νερό καθάρισε και η σφήνα βρέθηκε να στέκει ΟΡΘΙΑ πάνω σε ένα βράχο. Βρέθηκε την ώρα που ήθελε ο Άγιος.

Υ.Γ. Στις ατέλειωτες ώρες που ταξιδεύουμε, έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι, να πιστεύουμε ότι κάποιος μας προσέχει και ότι όλα θα πάμε καλά.  Ο Πανορμίτης ήθελε να μας πει ότι είναι δίπλα μας, ότι μας προσέχει, ότι δεν είμαστε μόνοι μας μέσα στο πέλαγος.


Μόνο να μην τον ξεχνάμε γιατί μετά θα αναγκαστεί να μας τό θυμίσει ( κι΄ αυτό ίσως έχει τό "κόστος" του...)


Με εκτίμηση Κ.Π

Αναγνώστρια

 

3) Το τάμα του πατέρα μου ! Πώς διέπλευσε όλο το

Αιγαίο κι΄ έφτασε στον Πανορμίτη στην Σύμη...





«….Θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω. Στο όμορφο νησί της Κιμώλου που γεννήθηκα. Σαν μικρό παιδί όπως μου έλεγαν οι γονείς μου, ήμουν ζωηρό και αεικίνητο. Ώσπου ξαφνικά αρρώστησα. Έπεσα στο κρεβάτι και μάλιστα με αρρώστια βαριά.
Ο νεαρός αγροτικός γιατρός που με εξέτασε διέγνωσε πολιομυελίτιδα, αρρώστια που καταλήγει σε μυϊκή ατροφία, δηλαδή σε αναπηρία. Οργανωμένο νοσοκομείο δεν υπήρχε και η μεταφορά στον Πειραιά ήταν δύσκολη και επείγουσα. Όμως έπρεπε να γίνει.

Οι γονείς μου, ενώ ήμουνα με υψηλό πυρετό και σε ακινησία, με έβαλαν στο καράβι για τον Πειραιά. Αν προλάβαιναν και αν γινόμουν καλά. Ζήτημα ζωής και θανάτου. Ήταν όμως άνθρωποι με μεγάλη πίστη και βαθιά ευλάβεια. Ευλογημένοι. Όλα τα ανέθεσαν στον Θεό. Είχαν σε ευλάβεια τον Αρχάγγελο της Σύμης. Τον Πανορμίτη.

Αμέσως ζήτησαν την βοήθειά Του. Πώς όμως, θα πείτε, αφού επικοινωνία τότε δεν υπήρχε και η Κίμωλος είναι πολλά μίλια μακριά και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου;

Και όμως παιδιά μου, όπου υπάρχει πίστη αληθινή δεν υπάρχουν εμπόδια και αποστάσεις.
Ο πατέρας μου μέσα σε ένα μικρό κασελάκι έβαλε λάδι, θυμίαμα, καρβουνάκια και το όνομά μου. Έκλεισε το κιβώτιο με πίσσα για να μην βραχεί το περιεχόμενο και καθώς ξεκινούσε το καράβι από την Κίμωλο για τον Πειραιά που έπρεπε να πάμε, το έριξε στο ταραγμένο πέλαγος.
Δυνατή προσευχή ξέσπασε μέσα από την καρδιά του πατέρα μου για να φτάσει το κιβώτιο που ρίχτηκε στην θάλασσα του Πανορμίτη, στην Σύμη, στην άλλη άκρη του Αιγαίου. Να επέμβει ο Αρχάγγελος για να σωθεί το παιδάκι του, που χανόταν από την φοβερή αρρώστια, δηλαδή εγώ που σας ομιλώ...

Και όμως παιδιά μου. Εμείς ενώ φτάσαμε στον Πειραιά για την νοσηλεία, το μικρό δεματάκι διέπλευσε κάτω από τις φτερούγες του Αρχαγγέλου όλο το Αιγαίο πέλαγος και έφτασε στον Πανορμίτη, στην Σύμη.
Το πήραν από την προκυμαία στο μοναστήρι. Το άνοιξαν. Πήραν ευλαβικά το λάδι για να το ανάψουν στο κανδήλι του Αρχάγγελου. Εγώ έγινα αμέσως καλά. Με θεράπευσε ο Πανορμίτης.
Ξανάγινα το ζωηρό παιδάκι, ενώ τώρα θα ήμουν στην καλλίτερη περίπτωση ανάπηρη! Μετά από λίγο καιρό λάβαμε και γράμμα, που ευλαβικά φυλάμε, από το Μοναστήρι του Πανορμίτη που ανέφερε πως παρέλαβαν το δέμα. Πρόσφατα αξιώθηκα, να προσκυνήσω την Χάρη του Πανορμίτη και να Του πω ότι οφείλω σε αυτόν την ζωή μου και το αγγελικό σχήμα που φορώ.

(Αφήγηση Ηγουμένης Μονής Τιμίου Προδρόμου... προς προσκυνητές, δημοσιευμένη στο περιοδικό "Εφημέριος", τεύχος 10, Νοέμβριος 2008, σελ 7.)


4) Η αρρώστια τού παιδιού μου στό Λονδίνο καί ο Αρχάγγελος Μιχαήλ...


«…Προσπαθώ από καιρό να σας γράψω, αλλά τα κακά πνεύματα δεν σ' αφήνουν να μιλήσεις για τα θαύματα του Θεού. Θέλουν να είσαι βουβός.
Η ώρα  ήταν 5:30 π.μ και μια φωνή με ξύπνησε και μου είπε: « Σήκω τώρα!»
Πρέπει να σας πω για ένα μεγάλο θαύμα του Θεού που έγινε μέσω του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη.

Η ιστορία και το μαρτύριό μας ξεκινά ως εξής: Ήταν μήνας Αύγουστος, όταν ο γιός μου Αγησίλαος 7 χρονών ξαφνικά μπαίνει στο Νοσοκομείο με φοβερούς πόνους στην κοιλιά. Οι γιατροί για δύο μήνες δεν μπορούν να βρουν τί έχει. Το παιδί μου σιγά σιγά αρχίζει να χάνει βάρος και να έχει πυρετό. Όλη η οικογένεια ήμασταν σε μεγάλη απόγνωση.

Ο σύζυγός μου είναι ιατρός επώνυμος με φοβερές γνωριμίες. Του έλεγαν συνέχεια ότι το παιδί δεν έχει τίποτα και ότι έχει πέσει το ανοσοποιητικό του. Το παιδί είχε διογκωμένους λεμφαδένες στην κοιλιά κι αυτό άρχισε να εξαπλώνεται. Η ογκολόγος στην Αθήνα μας έλεγε ότι δεν έχει τίποτα. Όμως το παιδί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο...

Στο Λονδίνο έχω μία φίλη γιατρό, το όνομά της Αγγελική. Απ' τη στιγμή που ο Αγησίλαος αρρώστησε η φίλη μου με ρωτούσε "Τί έγινε, έδωσες λύση; Γιατί κάθεσαι εκεί; Θα σου κλείσω ραντεβού εδώ στο Λονδίνο, σε ένα γιατρό να δούμε τί έχει το παιδί". "Περίμενε", της έλεγα. Σαν να είχε καλύψει ένα πέπλο αράχνης το σπίτι μου και δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε. Το μόνο που έκανα ήταν ν' αρχίσω να διαβάζω προσευχές των Αγγέλων. Μία φίλη μου με ώθησε σ' αυτό μέσα στην απόγνωσή μου.

Από μικρό παιδί πιστεύω στο Θεό. Φυσικά η καθημερινότητα με τα προβλήματα δεν σ' αφήνει να έχεις αυτή την αγνή πίστη, που είχες σαν παιδί. Έπειτα μεγαλώνεις κι άμα αποκτήσεις κάποια οικονομική δύναμη έρχεται και η αλαζονεία. Πιστεύεις ότι εξουσιάζεις τα πάντα και τους πάντες. Και ο "κακός" χαίρεται και ο Θεός λυπάται.

Έτσι λοιπόν μετά από δύο μήνες δύσκολους, ψυχρούς χωρίς αποτέλεσμα αποφασίζουμε να φύγουμε για το Λονδίνο, για να γίνει επιτέλους διάγνωση σ' αυτό το παιδί, ενώ ο Αγησίλαος άρχισε να λιώνει κάθε μέρα σαν το κερί. Η φίλη μου η Αγγελική, ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ήταν η κολώνα, ο φύλακας άγγελος στην μεγάλη περιπέτεια. Την είχε στείλει δίπλα μας ο αρχάγγελος Μιχαήλ. Δεν μας άφησε ούτε μια στιγμή.

Ο Αγησίλαος, κάνει τις ανάλογες εξετάσεις και βρίσκουμε ότι το παιδί έχει Hodgkins desease, δηλαδή μια μορφή καρκίνου στους λεμφαδένες. Ενώ πίστευα ότι δεν θα είχα τη δύναμη να το αντέξω, η δύναμη και η βοήθεια του Θεού και της Παναγιάς ήταν κοντά μου.

Έρχεται και ο σύζυγός μου στο Λονδίνο και αποφασίζουμε ότι η θεραπεία πρέπει να γίνει στο "Great Ormond Street Hospital For Children", που είναι το τρίτο μεγαλύτερο Νοσοκομείο στον κόσμο για παιδιά, εκεί όπου έγινε και η διάγνωση του παιδιού.

Είπαμε ότι με την βοήθεια του Θεού θα γίνει καλά ο Αγησίλαος. Πήγαμε στην εκκλησία του Λονδίνου την Αγία Σοφία να ανάψουμε ένα κερί και να προσευχηθούμε. Στο προαύλιο ο σύζυγός μου βρήκε μια μικρή μπρούτζινη πεταλούδα. Πραγματικά μια λευκή πεταλούδα μας ακολουθούσε και ο θάλαμος που ο Αγησίλαος έκανε χημειοθεραπεία λεγόταν "Butterfly" που σημαίνει πεταλούδα.

Το παιδάκι μου μου έλεγε "Τί έχω μαμά;" Κι εγώ του απαντούσα "Ένα μικρόβιο και ήρθαμε εδώ γιατί έχει καλύτερα φάρμακα". "Πώς θα γίνω καλά;". Αγησίλαε πρέπει να προσευχηθούμε στο Θεό και εσύ πρέπει να προσεύχεσαι στον Άγγελό σου".

Έτσι το αγνό παιδάκι άρχισε να προσεύχεται καθημερινά με μεγάλη πίστη. Στο μαξιλάρι του από κάτω, είχε διάφορες εικόνες του Αγίου Νεκταρίου, του Οσίου Πορφυρίου, των Αγίων Αναργύρων, της Παναγιάς, του Χριστού. Έλειπε μια εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ του Πανορμίτη μέχρι που μας την έστειλε η νονά του.
Κάθε βράδυ προσευχόταν κάθε δύσκολη στιγμή επίσης. Έλεγε χαρακτηριστικά "Άγγελε σε παρακαλώ κάνε με καλά, κάνε με να μην πονάω". Κι όντως ο Αρχάγγελος έκανε τον Αγησίλαο να μην πονάει.

Τα Χριστούγεννα η κόρη μου, ο σύζυγός μου και η μητέρα μου ήρθαν στο Λονδίνο για να περάσουμε τις γιορτές μαζί. Την ημέρα της Πρωτοχρονιάς πήρα τον σύζυγό μου να πάρει το αεροπλάνο για να επιστρέψει στην Αθήνα. Περάσαμε από ένα δρόμο κι απ' τον ίδιο πέρασα μετά από μία ώρα με την κόρη μου, τον γιο μου και την μητέρα μου. και τότε βρήκαμε ένα καλάθι με ζουμπούλια που μέσα είχε μια λευκή πεταλούδα. Είπα στην μητέρα μου: "Μαμά μας ακολουθεί μια πεταλούδα, είναι μήνυμα από τον Θεό, ο Αγησίλαος θα γίνει καλά.

Ο Αγησίλαος κι εγώ κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι γιατί φοβόταν. Έτσι μια μέρα ξύπνησα και τί να δω. Πάνω από το κρεβάτι μας, να μας αγκαλιάζει ο Άγγελος τεράστιος, με τα λευκά φτερά του. Μας προστάτευε. Ήταν συγκλονιστική στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Ήμουν τόσο τυχερή που έζησα αυτή τη στιγμή. Και κατάλαβα ότι η πεταλούδα ήταν ο Άγγελος. Όμως δεν ήξερα ποιος Άγγελος ήταν. Ώσπου η Νονά του Αγησίλαου μου έστειλε την εικόνα του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ της Σύμης. Ήταν εκπληκτικό μόλις αντίκρισα την εικονίτσα.

Είπα «Αυτός είναι ο Άγγελος που είδα!».
Πραγματικά ο Θεός και η Παναγία έστειλαν τον Αρχάγγελο  Μιχαήλ, να ΄προστατεύσει τον Αγησίλαο και να δώσει δύναμη σε εμένα, να είμαι δίπλα στο παιδί μου ΔΥΝΑΤΗ-ΣΩΣΤΗ-ΣΤΥΛΟΒΑΤΡΙΑ στον αγώνα που έδινε ενάντια στον καρκίνο. Ένα παιδάκι αγνό, αμόλυντο, χωρίς αμαρτίες έδινε την μάχη του γενναία, με αξιοπρέπεια. κι όλα αυτά με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Είχαμε πίστη και οι δύο ότι όλα θα πάνε καλά. Του έλεγα "Αγησίλαε θα γίνεις καλά και θα φύγουμε, έχεις τον Άγγελό σου και δεν σε αφήνει".

Πραγματικά έξι μήνες κράτησε η θεραπεία. Από το Νοέμβριο, τελειώσαμε τον Απρίλιο με μεγάλη επιτυχία. Ήδη από το νέο έτος οι λεμφαδένες είχαν μειωθεί στα πιο ζωτικά όργανα. Η γιατρός του (Αγγλογερμανίδα ειδική στην περίπτωση του Αγησίλαου) μας είπε ότι στο παιδί αυτό έγινε θαύμα, γιατί ήταν πολύ προχωρημένη η κατάστασή του…

Ο Αγησίλαος πίστευε και πιστεύει στον Άγγελό του. Είχαν και έχουν τέτοια επικοινωνία που δεν θα ξεχάσω. Συγκεκριμένα όταν το παιδάκι έβγαινε αργά το βράδυ από το Νοσοκομείο τις ημέρες που έκανε χημειοθεραπεία, έλεγε δυνατά « Άγγελέ μου σε παρακαλώ, στείλε μου ένα ταξί γρήγορα να πάμε στο σπίτι».
Και πραγματικά, στην γωνία του δρόμου αντικρύζαμε το ταξί με αναμμένο φωτάκι. Το έστελνε ο Αρχάγγελος για να μην πονάει και κουράζεται.

Και το τελευταίο περιστατικό, ήταν όταν πήγαμε το μήνα Ιούνιο στο Λονδίνο για να βγάλει μια βαλβίδα, που φορούσε υποδόρια. Θα έμπαινε κανονικά στο χειρουργείο. Είχε κουραστεί όμως από όλα αυτά. Και το πρωί μου είπε: "Μαμά μίλησα με τον Άγγελο και μου είπε: Αγησίλαε στη μία το μεσημέρι θα έχεις τελειώσει το χειρουργείο και θα βγεις να πας σπίτι σου".

Ήταν αλήθεια, Ο Αγησίλαος μία και δέκα έβγαινε από την πόρτα του νοσοκομείου. Οφείλω να το ομολογήσω ότι δεν πίστευα ότι θα τελειώναμε τόσο γρήγορα.

Πραγματικά ο Αγησίλαος επικοινωνούσε για άλλη μια φορά με τον Άγγελο του. Σήμερα έχει την Εικόνα του πάνω από το γραφείο του. Είναι υγιέστατος, γεμάτος ζωή, πάει στο σχολείο του, παίζει μπάλα, τρέχει όπως όλα τα παιδιά. Ήταν δύσκολα αυτά που περάσαμε, όμως δεν θα ξεχάσω αυτή τη γαλήνη και την υπομονή που είχε αυτό το παιδί.

Αυτή την στιγμή, είμαστε μάρτυρες σε ένα θαύμα του Θεού. Σε ένα θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη. Χάρη στην πίστη του, ο Αγησίλαος νίκησε τον καρκίνο. Είμαι πολύ χαρούμενη που μέσα απ' αυτή την σκληρή και δύσκολη περιπέτεια γνωρίσαμε σε βάθος την ( Ορθόδοξη καί ζωντανή ) πίστη μας.
Όταν με ρωτούν και μου λένε " πώ! πώ, τί πάθατε! " ε, εκεί βλέπω τις αδυναμίες των ανθρώπων. Θέλω να φωνάξω δυνατά "ότι δεν πάθαμε τίποτα, απλά γίναμε καλύτεροι Χριστιανοί".

  Ευχαριστώ τον Θεό γι' αυτό που έζησα. Ευχαριστώ τον Αρχάγγελο Μιχαήλ για την προστασία του.

5) Είδα έναν άνδρα με αστραφτερή πανοπλία καί μ΄ ένα σπαθί στό χέρι !



«…Με το γράμμα αυτό, θέλω να σας πω για την προσωπική μου δοκιμασία που πέρασα τον χειμώνα και ξεπεράστηκε με την Χάρη Του Ταξιάρχη Μιχαήλ:


Είχα ένα πρόβλημα στο στήθος εδώ και πολύ καιρό. Είχε παρουσιαστεί ένα υγρό μπαλάκι που με πονούσε τρομερά αλλά δεν έλεγα σε κανέναν τίποτα.
Κάποια στιγμή που δεν άντεχα άλλο τον πόνο πήγα στο γιατρό, ο οποίος μετά από εξετάσεις μου είπε, ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν καρκίνος. Με τούτο το δεδομένο, έπρεπε να γίνει επείγουσα εισαγωγή στο Νοσοκομείο και να αφαιρεθεί το συντομότερο όλο το στήθος.

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έκλαιγα και δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν είχα κάποιον να με στηρίξει και βίωνα τούτο το πρόβλημα υγείας μου εντελώς μόνη. Τότε η βαφτιστήρα μου, μου υπέδειξε τον Πανορμίτη και με προέτρεψε να προσευχηθώ σε Εκείνος για να με βοηθήσει.
Πραγματικά από την ίδια ώρα άρχισα να τον παρακαλώ και να εκλιπαρώ για βοήθεια.

Τελικά μπήκα στο Νοσοκομείο στις 4 Ιανουαρίου του 2008, με πολύ άγχος, στενοχώρια και φόβο, για την εξέλιξη της κατάστασης. Απ' την στιγμή που με πήραν από το δωμάτιο για το χειρουργείο, άρχισα να επικαλούμαι τον Αρχάγγελο και να ζητώ απ' τα βάθη της καρδιάς μου την βοήθειά Του. Υποσχέθηκα ότι θα πήγαινα στο Μοναστήρι Του στην Σύμη, για να προσκυνήσω και την Θαυματουργή Εικόνα Του.

Ενώ βρισκόμουν δεμένη μέσα στο χειρουργείο και οι νοσοκόμες με ετοίμαζαν, είδα έναν άνδρα μέσα σε ασημένια πανοπλία που άστραφτε με σπαθί στο χέρι, που με κοιτούσε και ερχόταν προς το μέρος μου. Μου έκαναν εντύπωση οι αστραφτερές μπότες του.
Αμέσως σκέφτηκα: Ταξιάρχη μου είσαι κοντά μου, μη μ' αφήσεις.

Όταν ξύπνησα, βρισκόμουν στο δωμάτιό μου και γύρω μου υπήρχαν οι δικοί μου άνθρωποι. Εγώ επειδή ήμουν χάλια δεν ήθελα κανένα. Το βράδυ κατάφερα να σηκωθώ για την τουαλέτα και εκεί βρήκα το κουράγιο να κοιτάξω το στήθος μου, Με απερίγραπτη χαρά διαπίστωσα ότι τελικά ο γιατρός δεν έκανε ολική μαστεκτομή, αλλά μόνο αφαίρεση του όγκου!

Αυτό για μένα ήταν ένα μεγάλο θαύμα του Ταξιάρχη, που πλέον είναι ο προστάτης Άγιός μου και Τον ευχαριστώ πολύ. Λίγο καιρό μετά με αξίωσε και επισκέφθηκα την Μονή Του, τον προσκύνησα και τον ευχαρίστησα για την μεγάλη ευεργεσία του.
Στην Σύμη θα πηγαίνω όσο ζω, για να τον προσκυνώ πάντοτε και να τον δοξάζω για το καλό που μου έκανε.
-------------------------------------

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΙΣΤΩΝ



Η «Φωνή της Ορθοδοξίας" αναζήτησε αξιόπιστους μάρτυρες θαυμάτων του Ταξιάρχου Μιχαήλ όπου από άλλα μέρη άφηναν οι προσκυνητές τις προσφορές τους ή τα στοιχεία τους ή και χρήματα ακόμη και αυτά έφταναν στον προορισμό τους, και κατέγραψε τις μαρτυρίες τους:

α'. Ο αιδεσιμότατος π. Χαράλαμπος Χαμοσφακίδης, εφημέριος του Ιερού Ναού Γ.Ο.Χ. Αγ. Τριάδος Ροδοπόλεως, όταν ήταν ακόμη λαϊκός το Ι984 έριξε στον ποταμό Σαιντ Λώρενς (ο οποίος εκβάλλει στον Ατλαντικό) από το Μόντρεαλ του Καναδά, μαζί με άλλους ομογενείς, μπουκάλια που περιείχαν λίγα χρήματα και τα στοιχεία των ομογενών.
Μετά από αυτά ο π. Χαράλαμπος επέστρεψε στην Ελλάδα, οι ομογενείς όμως, οι οποίοι παρέμειναν στο Μόντρεαλ, τον ειδοποίησαν ότι έλαβαν απάντηση από την Ι. Μονή Πανορμίτου, ότι οι προσφορές τους έφτασαν στον προορισμό τους!

β'. Πριν ένα χρόνο ο π. Χαράλαμπος μετέβη στην Ιερά Μονή Πανορμίτου για προσκύνημα. Την ημέρα εκείνην είδε να εισέρχεται στον λιμενίσκο της Μονής ένα μικρό ομοίωμα πλοίου από φελιζόλ. «Το είχε φτιάξει ένα παιδί από το Αίγιο και είχε βάλει μέσα ονόματα, τα στοιχεία του και ένα χιλιάρικο», καταθέτει στην Φωνή της Ορθοδοξίας ο π. Χαράλαμπος.

γ'. Ο κ. Νικόλαος Σταυρόπουλος, ενορίτης του Ιερού Ναού Γ.Ο.Χ. Αγίας Τριάδος Ροδοπόλεως έριξε στην θάλασσα, περίπου στο μέσο της διαδρομής Πειραιά-Αίγινας, ένα μεταλλικό δοχείο (τενεκέ) ελαιόλαδου, την Μεγάλη Παρασκευή του 1972. Επάνω στο δοχείο είχε αναγράψει τα στοιχεία του. Είκοσι μέρες αργότερα έλαβε απάντηση από την Ιερά Μονή Πανορμίτου ότι το δοχείο το ανέσυραν δύο ψαράδες από τη θάλασσα και το παρέδωσαν στη Μονή
-----------------------------------

Πόσες φορές έχουμε σωθεί στο παρά πέντε όταν κάτι άσχημο έχει συμβεί στη ζωή μας; Πόσοι από εμάς είχαμε την ευλογία να λάβουμε την πολύτιμη βοήθεια του ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ ΣΥΜΗΣ, ή πόσες μαρτυρίες έχουμε ακούσει από φίλους και συγγενείς για τα Θαύματα Του;
Παρακαλούμε, στείλτε μας τα προσωπικά σας βιώματα, ή κάποιο γεγονός το οποίο θέλετε να μοιραστείτε, επώνυμα ή ανώνυμα στο 
smixahl@gmail.com           
και εμείς θα τα δημοσιεύσουμε στο
Το blog αυτό δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ οικονομικό όφελος. Μοναδικός σκοπός είναι να βοηθήσουμε τους ανθρώπους των οποίων η Πίστη κλονίστηκε και να μεταδώσουμε σε ολόκληρο τον πλανήτη την δύναμη της πίστης, την δύναμη του ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ, την δύναμη του ΘΕΟΥ.


Πηγή: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΜΙΤΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου